قرنیه قسمت شفاف جلوی کره چشم است که مانند شیشه پنجره داخل چشم را از محیط خارج جدا می کند. قرنیه دو وظیفه مهم دارد: یکی آنکه پرتوهای نور را به داخل چشم هدایت و آن ها را روی پرده شبکیه متمرکز کند، دوم آنکه از ساختمان های داخل کره چشم محافظت نماید.
برای آنکه نور بتواند وارد چشم شده و به پرده شبکیه برسد ابتدا باید از قرنیه عبور کند. بنابراین شفاف بودن قرنیه اهمیت زیادی در بینایی دارد و هر مشکلی می تواند عملکرد این عضو بسیار مهم دستگاه بینایی را مختل کند. چشم پزشکان با استفاده از روش های مختلف تشخیصی این مشکلات را شناسایی کرده و بیمار را برای طی مراحل درمان راهنمایی می کنند.
امروزه با پیشرفت های صورت گرفته در عمل چشم پزشکی، ابزارها، تجهیزات و تکنیک های بسیار پیشرفته ای برای بررسی و ارزیابی ساختمان و عملکرد قرنیه ابداع شده است. این ابزارها عبارتند از:
1- Topography
با استفاده از روش توپوگرافی حلقه های نورانی به سطح قرنیه فرستاده می شود؛ با دریافت بازتاب این حلقه ها و آنالیز اطلاعات دریافت شده و بررسی نقشه توپوگرافی به دست آمده می توان هر اختلالی در قرنیه مانند کراتوکونوس (قوز قرنیه)، اسکار در قرنیه و همچنین انحنای قرنیه را مشخص کرد. این روش یک اقدام اصلی برای افرادی است که می خواهند تحت عمل جراحی اصلاح عیوب انکساری مانند لیزیک، لازک و PRK قرار گیرند. همچنین ممکن است در پیگیری پس از عمل در بعضی افراد به کار گرفته شود.
2- Pachymetry
پاکی متری روشی است که در آن با استفاده از امواج مافوق صوت ضخامت قرنیه اندازه گرفته می شود. پاکی متری یک اقدام اساسی و اصلی قبل از انجام جراحی های عیوب انکساری است زیرا در این قبیل جراحی ها قسمتی از بافت قرنیه برداشته می شود.
3- Pentacam و Orbscan
به وسیله دستگاه پنتاکم و ارب اسکن، توپوگرافی قرنیه یعنی ساختمان کلی قرنیه شامل قدرت سطحی، ضخامت و شکل قسمت جلویی و خلفی آن مشخص می شود. این روش از تکنیک هایی است که می تواند قسمت خلفی قرنیه را مورد ارزیابی قرار دهد.